Mevrouw Jacobsen (72) is al jaren bekend met diabetes. De laatste tijd gaat het niet meer zo goed met haar en ze komt met meer regelmaat bij de huisarts. Haar klachten zijn vaag en niet goed te verklaren. Lichamelijk onderzoek laat niet veel bijzonders zien, al schommelen haar glucosewaardes wel wat.
Mevrouw raakt in gesprek met de praktijkondersteuner (POH). Vol trots vertelt zij over haar kleinkind die sinds kort kan lopen. Ook vertelt zij uitgebreid over hoe zij haar dagen doorkomt. Het verhaal gaat een beetje van de hak op de tak, merkt de POH. Na een aantal gesprekken valt het op dat gemaakte afspraken niet goed worden nagekomen. Dit terwijl mevrouw tijdens de gesprekken aangeeft alles goed te begrijpen en ook dat zij het belang inziet van goed medicatiegebruik. Het toepassen van medische adviezen blijkt voor mevrouw in haar dagelijks leven toch lastig. Vooral het bijhouden en het tijdig gebruiken van medicatie.
Op advies van de POH komt mevrouw Jacobsen in contact met een cliëntondersteuner van MEE. Wat blijkt? Mevrouw vertelt vooral graag over haar gezin en kleinkinderen om te ontwijken dat zij minder begrijpt van de adviezen van de POH, dan ze doet voorkomen. De cliëntondersteuner helpt haar om de adviezen echt te snappen. Daarvoor gebruikt hij begrijpelijke taal en maakt tekeningen van de adviezen. Samen stellen ze ook een wekker in op haar telefoon. De wekker helpt mevrouw dagelijks en op tijd herinneren dat ze haar medicatie moet nemen.
De impact? Het gaat goed met mevrouw Jacobsen. Ze heeft weer grip op haar gezondheid. De samenwerking tussen medische zorg en maatschappelijke ondersteuning blijkt ook hier essentieel. Mevrouw is al maanden niet meer naar de praktijk geweest.