Guido (31) gaat met buikpijnklachten naar de huisarts. De huisarts stuurt hem om 10 uur in met het vermoeden van appendicitis.
Guido meldt zich de volgende dag bij het ziekenhuis. Hij gaat eerst naar de hoofdingang. Daar verwijzen ze hem door naar de poli en uiteindelijk komt hij op de Spoedeisende Hulp (SEH) uit. Daar hoort hij dat hij zich de dag ervoor had moeten melden en dat het nu niet meer kan. Guido wordt boos, hij gaat schelden en wordt agressief. De beveiliging wordt gebeld. Er volgt een gesprek met de triagist en de beveiliging. Wat blijkt? Na wat doorvragen vertelt Guido dat hij niet kan lezen en zich hiervoor schaamt. Ook vertelt hij dat hij werkt op een sociale werkplaats. Nadat Guido is gekalmeerd wordt hij alsnog op de SEH gecontroleerd.
Een ziekenhuisbezoek is voor niemand eenvoudig. Maar voor een iemand met een licht verstandelijke beperking (LVB) begint de spanning al thuis. Je weet niet dat de emmer bij binnenkomst al bijna vol zit. Met elke prikkel wordt die voller.
Wat helpt Guido in een medische situatie als deze?
- Als de licht verstandelijke beperking wordt herkent, kan een huisarts het ‘insturen’ beter begeleiden. Door de urgentie van de situatie goed uit te leggen wordt het de patiënt duidelijk dat hij nu naar het ziekenhuis moet. De huisarts kan daarbij vragen wie er mee kan gaan. Het is handig als de patiënt vervolgens een korte brief meekrijgt voor de begeleider. Afhankelijk van de situatie is ook de inzet van een ambulance een mogelijkheid.
- Hulp bij het vinden van de juiste plek in het ziekenhuis. Kan er allicht iemand meelopen? Je verwacht niet dat iemand niet kan lezen. Maar als je dat niet kan, is het heel lastig om de weg te zoeken. De spanning loopt erg op als je pijn hebt en de weg niet kan vinden.
- Komt een patiënt (veel) te laat? Dit komt mogelijk voort uit het feit dat de opdracht niet duidelijk is. Een begripvolle manier van aanspreken helpt om spanning bij de ander te reguleren.